Zeetong.... de ultieme verwennerij op je bord. Tenminste, dat vind ik. Het liefst eet ik zo'n heerlijke Noordzeetong bij De Vrienden van Bru in Bruinisse, klaar gemaakt door chefkok Hans. De tong heeft een subtiel-krokent jasje van bloem (vandaar die naam meunière). En niet zoals in Holland in de jaren 70 ineens gangbaar was: tong picasso (met ananas uit blik).

Ik weet nog wanneer mijn eerste zeetong at. Dat was bij Hotel Maarsbergen (inmiddels verbouwd en van naam veranderd). In één van de vergaderruimtes van Hotel Maarsbergen vergaderde ik destijds eens in de twee maanden met de Technische Commissie van de VMR (Vereniging van Metalen Ramenfabrikanten), destijds gevestigd in Woerden. Ik notuleerde de vergadering en zorgde ervoor dat alle stukken voor de leden van de vergadering compleet en aanwezig waren.

De mannen van de Technische Commissie hadden denk ik tijd genoeg, want iedere vergadering duurde maar liefst van 10.00 uur 's ochtends tot 16.00 uur 's middags. Tussen de middag moest er dan natuurlijk geluncht worden. Een broodje of een kopje soep? Nee: een zeetong! Iedereen at een heerlijke zeetong! Waar de vis elders vaak in filets wordt geserveerd, was het personeel van Hotel Maarsbergen van de oude stempel. Zo werden de tongen aan tafel gefileerd door de obers, in een razend tempo.

Nu moet ik zeggen dat ik in die tijd nog niet veel vis at, een zeetong had ik helemaal nog nooit gegeten. Dus toen er zonder veel overleg werd besloten dat ik ook met de tong mee zou eten, moest ik eerst wel even slikken. Zou ik dat wel lusten? Nou en of! Vanaf de eerste keer verliefd op dit heerlijke visje.

De vergaderingen waren oersaai, natuurlijk in de eerste plaats omdat ze veel te lang duurde. En in de tweede plaats omdat het de helft van de tijd over filiforme corrosie (lokale, draadvormige roest op gecoate aluminium, magnesium en stalen substraten) ging. De lunch maakte echter veel goed.

Toen ik onlangs mijn niet meer zo nieuwe auto bekeek zag ik iets wat ik direct herkende: mijn auto lijdt aan filiforme corrosie!